Een grote verlichting en rustgevend

Verhalen

De 24 uur zorg was voor ons als ouders een grote verlichting en rustgevend

Na een ziekte proces van 6 jaar kreeg onze dochter Wieke te horen dat de behandeling tegen de hersentumor geen effect meer had. Dat betekende dat Wieke zou sterven. In het ziekenhuis hadden we een gesprek over thuis verzorgen of kiezen voor het Hospice. Hoewel Wieke graag thuis was gebleven, kozen we toch voor het hospice, omdat daar 24 uur zorg aanwezig is. Zo konden we ons richten op het vader/moederschap, zonder extra zorgen. Via de huisarts werd contact gelegd met het Hospice Zutphen. Daar was vanaf 15 oktober een kamer vrij.

Onze dochter gaf aan dat ze eerst even wilde kennis maken met het hospice voordat ze definitief daarheen zou gaan. En op zondagmiddag was er die mogelijkheid. Wij werden hartelijk ontvangen en rondgeleid en Wieke kreeg haar ‘rode’ kamer te zien; een grote kamer met balkon met zicht op het water. Zeven weken heeft Wieke nog mogen leven. Het was een intensieve tijd, voor een 22-jarige was het ook wel saai, want zo uit het volle leven naar het hospice dat valt niet mee. Gelukkig dachten de coördinatoren, de verpleegkundigen en de vrijwilligers erg met haar mee. Daardoor konden haar wensen in vervulling gaan: vrienden filmavond organiseren, twee keer met de wensambulance naar het theater, andere uitstapjes doen; de vlindertuin, Isendoorn College, Sinterklaas vieren, van alles was mogelijk. Ook kon ze veel vrienden en bekenden ontvangen.

Behalve deze activiteiten hebben we ook veel zorg en medeleven en meedenken ervaren. Het gegeven van 24 uur zorg was voor ons als ouders een grote verlichting en rustgevend. We konden elk moment van de dag bij Wieke zijn, er slapen, eten koken en zelfs werd er voor ons gekookt. Zo konden we ook geregeld even afstand nemen. Er was veel aandacht voor Wieke, en ook voor ons als gezin, zoals geregeld gesprekjes. Suggesties van onze kant werden goed opgepikt. Ook was er goed overleg met de huisarts. Wieke moest eraan wennen dat ze ieder moment een beroep mocht doen op de mensen van het hospice. (dit i.t.t. het ziekenhuis, waar niet zoveel aandacht mogelijk was). De warme hartelijkheid heeft ons allen zeer goed gedaan. In de loop van de 7 weken verslechterde Wieke’s toestand en had Wieke steeds meer hulp nodig en werd haar wereldje steeds kleiner. Wij mochten helpen met het verzorgen van onze dochter. Dat was fijn.

Toen Wieke toch nog onverwacht overleed vonden we troost in het feit dat ze niet alleen is gestorven, maar dat de verpleegkundige en de nachtvrijwilliger bij haar waren. Rondom het afscheid van Wieke van het Hospice Zutphen was er veel persoonlijke aandacht voor Wieke in de vorm van persoonlijke herinneringen en gedichten en uitgeleide. Enkele maanden later organiseerde het hospice een herdenkingsbijeenkomst van alle gestorvenen van dat afgelopen half jaar. Wij waren daarbij aanwezig. Aan het einde van de bijeenkomst werd een steen met Wieke’s naam aangeboden. Die mochten we mee naar huis nemen of het werd bij het herdenkingsmonument in de tuin van het hospice neer gelegd. Wij kozen voor de laatste optie. Dit gaf ons de gelegenheid om het hospice nog eens te bezoeken en in de stilte van de tuin aanwezig te zijn. Daar bleek het tuinbankje erg aan vervanging toe. In overleg met het hospice hebben we, ter nagedachtenis aan Wieke, dit bankje laten restaureren door een vriend van ons. Nu kan men daar een goede zitplaats vinden in de stilte van de tuin. Afgelopen maandag hebben we daarbij stil gestaan.

Frank en Marja Hendriks

Zegening

Verhalen

Wij zijn een hospice voor mensen van alle gezindten. Er is een geestelijk verzorger aan ons huis verbonden. Soms komt er een vraag voorbij vanuit een specifieke kerkelijke stroming. Hieronder een verhaal dat we graag met u delen.

Ik kom een kamer in het hospice binnen. A ligt rustig op bed. Hij is niet meer aanspreekbaar. Zijn vrouw G zit ernaast en ik raak met haar in gesprek. Over zijn christelijke achtergrond en hun beider spirituele zoektocht in het leven, die veel meer in nieuwe vormen van spiritualiteit gestalte heeft gekregen. Over verschil in kijk op het leven met het nest waar A uit komt. We praten lang en ontdekken allerlei raakvlakken.

Dan komt de mail ter sprake die A’s broer heeft gestuurd naar het hospice. Hij wil graag dat de geestelijk verzorger zijn broer zegent met de Aäronitische zegen. Aäron krijgt via Mozes de opdracht in Numeri 6:24-26 om deze zegen over het volk uit te spreken. Deze woorden worden in veel kerkdiensten zondag gesproken als de gemeente weer naar huis gaat. Ze zijn mij lief omdat ik me erdoor gedragen voel in mijn werk als geestelijk verzorger en predikant. G ziet de mail als een manier waarop A’s broer het beste wil voor A; hem iets mee wil geven uit hun gemeenschappelijke geloofsachtergrond van vroeger.

Met G krijg ik een heel gesprek over wat zegenen betekent bij iemand die gaat sterven. Ze vond de wens van A’s broer in eerste instantie lastig, omdat A nu heel anders in het leven staat. Maar gaandeweg komen we tot de conclusie dat zegenen namens God of het Hogere misschien uitstijgt boven die verschillen. We zegenen A samen. G spreekt de woorden uit terwijl ze zijn hand vasthoudt, zoals ze in het leven altijd hand in hand hun weg samen hebben gevonden:

Moge het zijn met de zegen van het Allerhoogste, dat, wat er ook gebeurt, nu je je lichaam gaat verlaten om verder te reizen, het ons allen ten goede komt in spirituele groei en bewustzijn en opmerkzaamheid en ons vrede brengt in hart en geest.

Ik leg mijn hand op A’s voorhoofd en spreek de Aäronitische zegen uit:

De Heer zegene en Hij behoede u
De Heer doe zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig
De Heer verheffe zijn aangezicht over u en geve u vrede.

Daarna zijn we een poosje stil. We hebben alle twee het gevoel dat dit zo goed was. Ik ervaar vrede als ik de kamer verlaat en op weg ga naar huis. Ook zijn broer is in vrede wanneer hij hoort hoe zijn verzoek is uitgevoerd