Waarom ik naar het Hospice kwam, was niet zo leuk, maar toen mijn vrouw en ik eenmaal binnen stapten, kwamen we in een hele warme sfeervolle omgeving en voelden we ons geen vreemden hier. We werden op handen gedragen en niks was jullie te veel.
Toen Mary er niet meer was kreeg ik zelfs een knuffel van iemand en dat voelde heel erg goed, zo vertrouwd was alles geworden, bijna familie.
Die warmte en genegenheid, was de reden dat ik tegen Mary heb gezegd, dat als zij er niet meer was, dat ik me dan in zou willen zetten voor het Hospice, zij zei tegen mij dat ik m’n hart moest volgen.
Ik had meteen een zware opgave, er was een bepaald onkruid in de tuin waarvan tegen mij gezegd werd dat ik dat er nooit uit zou krijgen, nou, dat is dan toch wel tegen de verkeerde persoon gezegd en ik heb bewezen dat het toch wel mogelijk is. Je moet niet tegen mij zeggen dat iets niet kan, want ik zal je het tegendeel bewijzen.
Er zijn zoveel momenten geweest in de tuin, dat ik vieze voeten, en pijn in mijn voeten kreeg, en wel, omdat ik constant naast mijn schoenen moest lopen van al de complimentjes die ik kreeg, maar misschien was dat wel jullie bedoeling, want daardoor ging ik nog meer mijn best doen om de tuin elke keer weer mooier te maken. Door al die complimenten en al die glimmende oogjes, kreeg ik een warm gevoel van blijdschap en ging mijn hart sneller kloppen, daar deed ik alles voor. Soms kwamen er enkele van de dames naar mij toe voor een praatje en anderen weer, om mij te voorzien van water, of een kopje koffie met niet 1, maar minstens 2 of 3 koekjes en of ik wel een kop soep lustte. Als ik eerlijk ben, vond ik al die aandacht toch wel heel leuk en heel lief.
Er waren er ook wel die hun bezorgdheid uitspraken, zo van lukt het wel, werk je niet te hard, straks val je nog flauw, en er werd zelfs tegen mijn collega’s gezegd, letten jullie een beetje op hem, straks gaat hij er nog aan onder door.
Ik heb me hier altijd als een vis in het water gevoeld en ik vond dat niet alleen de gasten, maar ook dat jullie met volle teugen van de tuin moesten kunnen genieten.
Later vond ik dat de tuin en het rondje bij de hemelboom er nog mooier uit konden zien, dus heb ik op eigen initiatief bloembollen aangeschaft en dat was, gezien alle leuke reacties, ook weer geslaagd en daar komen nu aan de linker zijde dubbele narcissen en Allium in paars en wit bij.
Ik volgde mijn hart en mijn advies voor jullie is dan ook, volg jullie eigen hart en maak er samen iets moois van en ik spreek de wens uit dat jullie je nog heel lang en met plezier voor het Hospice in willen zetten net zoals ik de afgelopen jaren heb gedaan, ik had nog wel vele jaren hier willen blijven, maar ik ga nu aan mijzelf denken en volop genieten van mijn kinderen en kleinkinderen, die mij, en ik hun, ook heel erg nodig hebben, zeker nu ik alleen ben. Jullie zijn een enorm fijn stel mensen om mee te werken en ik heb van jullie allen genoten. Ik heb hier, in en om het hospice, een onwijs fijne tijd gehad, die ik nooit van m’n leven had willen missen. Ik sta iedere keer weer versteld van alle liefde, genegenheid en ook nu weer jullie enthousiasme en blijdschap naar mij toe, dat ik terug ga naar Heerhugowaard. Soms vraag ik me wel eens af, waar heb ik dit allemaal aan verdient en ik zal iedereen, maar dan ook echt iedereen heel erg missen, jullie blijven in mijn geheugen gegrift staan en ik ben jullie dankbaar voor de tijd die ik met jullie heb mogen beleven, dat zal ik koesteren en iedere keer dat ik aan jullie allemaal denk, zal dat een glimlach op mijn gezicht toveren.
De herinnering blijft en het zijn hele fijne herinneringen waar ik lang op kan teren.
Jullie tuinman, Rob